Into the Great Wide Open 2018

ITGWO 2018 - DEEL 1

De kapitein van de “Midsland” begint zijn aanmeermanoeuvre. “Dames en heren, welkom op Tersch… eh ik bedoel Vlieland!” Hier en daar klinkt gegrinnik van mensen die weten dat deze kapitein een andere route vaart dan normaal. Dat het niet normaal is dat er 12 boten en een waddentaxi op een dag naar Vlieland gaan. Het is rumoerig gezellig op de boot. Een mix van jong en oud. Rockers en kunstliefhebbers. Halve liters vloeien rijkelijk, er wordt gekaart en de echte die hard neemt alvast het blokkenschema door. Er heerst een gezonde oh-wat-gaan-we-beleven-iedereen-is-mijn-vriend-doe-mij-nog-maar-een-bier-sfeer.

ITGWO begon ooit met 4.000 bezoekers. Nu zijn dat er ruim 6.500 en zoeken 1.000 mensen op Ticketswap een kaartje. Het heeft iets van exclusiviteit; met een festivalticket ben je er nog niet. Je hebt ook nog bootkaartje en een overnachtingsplek nodig. Dat maakt dat als je eenmaal op de boot zit, je wordt overvallen met een gevoel van opluchting; “Yes, I made it.” Er zijn 6 podia met 65 muziekoptredens (ter vergelijking: Lowlands had in 2018 55.000 bezoekers en 159 acts op 10 podia).

De podia zijn weer wat veranderd dit jaar. De IJsbaan is verruild voor het Strand. Het moest er een keer van komen. Een schot in de roos. Met takken en vrolijke kleuren is een “ruimte” afgebakend, precies zo dat de zee bij vloed net niet tegen de “muren” komt. Het grootste applaus vrijdag komt uit de Vuurboetsduin als Reinbert de Leeuw om 14:00u de laatste toon van Eric Satie laat klinken. Honderden mensen springen op, sommigen ingedut onder de felle zon, na een uur doodse stilte en de zachte tonen van Satie. De ovatie houdt minutenlang aan. Het is ontroerend hoe de dunne, grijze Reinbert de Leeuw zijn applaus in ontvangst neemt, de coulissen induikt - achter de piano gaat staan - en terugkomt voor nog meer applaus.

Daarvoor had Haley Heynderickx (alleen die naam al!) haar fragiele liedjes al laten horen op het Kerkplein, een nieuw podium (voorheen vonden de optredens IN de kerk plaats). Schertsend zegt ze dat er een graveyard naast het podium is waar de slechte muzikanten kunnen worden opgeborgen. “En mijn Oma”, denk ik trots, waar ik een uur tevoren nog een paar bloemetjes heb neergelegd.

Daarna volgt een heen en weer geloop tussen Sportveld en Open Plek waar om klokslag 19u alle kinderen op het podium bij De Likt staan te springen (en ik baal dat ik geen 8 meer ben) en waar het een-na-grootste applaus van die dag klinkt. De Rotterdamse natte T en grenzeloze energie van frontman Jordy Dijkshoorn zet de hele Open Plek op zijn kop. Wende weet veel mensen te ontroeren met haar kleinkunstliedjes en Dimitri Verhulst-invloeden. “Een droom die uitkomt om op ITGWO te staan”, zegt ze. Dat is lief. Je moet wel helemaal vooraan staan om het te waarderen – achterin is de bas te dominant en zijn de teksten niet te verstaan.

Toen kwam John Cale (bekend van The Velvet Underground met Lou Reed), misschien wel de meest ervaren rocker van ITGWO. Ouderwets was het allerminst. John gaat met zijn tijd mee. Af en toe leek het alsof Ross (uit Friends) een show weggaf op zijn keyboard inclusief special effects en chopper sounds (sorry voor de fans). Het publiek staat verdacht stil. Ook hier stond de muziek weer oorverdovend hard. Volgend jaar moet iedereen maar zo’n koptelefoon, anders is het niet te doen. Destroyer en Julia Holter konden niet echt boeien, maar de sfeer is er niet minder om. De Open Plek is gewoon een hele mooie plek.

Roisin Murphy (Van Moloko – Sing it back) is de verassing van de avond – en tevens afsluiter, op het Sportveld. Alleen al de pakjes die ze ter plekke aan- en uittrekt. Een brandweerpak, groenig broekpak, roze fluwelenpak met gaten en Harry Potter-achtige hoeden liggen na afloop verspreid over het podium. Een echter performer zouden ze zeggen bij de Voice: ze heeft een dijk van een stem, rent over het podium en krijgt het publiek aan het dansen. Props voor Roisin! Op naar zaterdag.