ITGWO – DEEL 2
Vuurboetsduin, Kerkplein, Vuurboetsduin, Kerkplein. Dat was de zaterdag. Er zijn veel dromen uitgekomen. Bijna elke artiest zei tijdens zijn optreden dat het ooit een droom was om op ITGWO te staan. Zoals Pitou lachte, “een droom die een beetje vroeg is uitgekomen.” En dan ben ik gelijk bij het hoogtepunt van het weekend: Pitou. Pitou, Pitou, PITOU. Nederlands, Amsterdams. Onthoud die naam, volgend jaar doet ze de grotere podia aan, dat moet haast wel. Wat is zij goed. Haar eerste glasheldere noot kreeg in 1x het hele Kerkplein stil. Een beetje Kings of Convenience maar dan anders. Begeleid door haar gitaar en het 2-vrouws koortje werden mensen tot tranen geroerd en kreeg ze terecht een staande ovatie.
Onyx Collective was een ander muzikaal hoogstandje die dag. Een New Yorkse jazzband met een heel nieuw geluid. De plek bij het Vuurboetsduin was ronduit sprookjesachtig. Uit de wind, in de zon en veel betere akoestiek dan bij het Sportveld. Drummer en saxofonist waren bizar goed op elkaar ingespeeld. Hoewel ritmisch af en toe onbegrijpbaar niet minder fijn om naar te luisteren. Ik ga een plaat kopen. En menigeen wil graag het nummer van de drummer.
Halverwege de vuurtoren kwamen we de glazenmeneer tegen die met water en halfgevulde glazen melodieën ten gehore bracht vanuit zijn bakfiets. Dat soort dingen gebeuren gewoon. Bijzonder knap. Ik snap nu waar de term glashelder vandaan komt.
Toen kwam Remy met zijn harp. Hier kwam Ross van Friends weer even om de hoek kijken. Remy had een heel toeters- en bellenarsensaal ingeschakeld inclusief drum en dj (why??) met special effects. Zonde, had niet gehoeven. Het stukje van Satie dat hij solo speelde was eigenlijk het mooist.
Toen was daar Oumou Sangare, een zangeres uit Mali met een hele band. Thank god. Zij en haar achtergronddanseressen stalen de show. En drukten ons weer even snoeihard met de neus op de feiten dat Nederlanders niet kunnen dansen. Je zag hier en daar mensen het proberen na te doen (inclusief ondergetekende) maar er stonden gewoon wat houten klazen op een rij. Toen ik een glimlach kreeg van “ah wat schattig zij probeert het ook” ben ik maar gestopt. Met stip een van de beste artiesten op het festival.
’s Nachts was er een kunstroute te bewandelen met verlichte kunstobjecten over het eiland. Jammer dat ik me dat pas de volgende ochtend bedacht op klaarlichte dag. Scheen mooi te zijn. Wel nog een glasblazer in actie gezien. Glas ter plekke gemaakt van Vlielands zand, te leuk. Staat vast over 2 jaar bij Hutspot (oid) voor een godsvermogen.
Zondag trapte Tim Knol af op het Sportveld. Dat deed hij retegoed. Hij tipte ons vast dat we echt naar Jeff Tweedy moesten. Geen woord te veel gezegd; gewoon een man met een gitaar en een loepzuivere, tikkeltje rauwe stem. Meer niet. Muy muy bien, voeg hem toe aan je zondag-lounge-chill-roadtrip-indiepop-zen-zal-ik-yoga-leraar-worden-of-toch-life-coach-playlist. En voeg daar ook Anna Leone en Chris Pureka aan toe.
Een bekende van het festival stond gepland toen ik al weg moest: Erlend Oye. Ongetwijfeld heel mooi geweest. Overvolle boten varen terug; vol roodverbrande gezichten, geen halve liters dit keer, maar bakkies koffie voor degenen die nog terug moesten rijden. Met een heel erg voldaan gevoel.
Comments